زیبایی شناسی اسلوب حکیم در قرآن (بررسی موردی ده جزء میانی قرآن)

اسلوب حکیم یکی از عناصر زیباشناختی در متون است که گوینده بنابر اقتضاهای بافتی وموقعیتی، روش خردمندانه و حکیمانه­ای برای بیان غرض خود در پیش می­گیرد. این عنصر اگرچه گاه در بدیع و گاه در استفهام مطرح می­شود اما به دید غالب در علم معانی و موارد خروج کلام از اقتضای ظاهر است که به کارگیری آن بر بلاغت کلام می­افزاید و بلیغ بودن قائل آن را ثابت می­کند. به کارگیری این شیوه­ی هنری در زبان قرآن که متصف به بلاغت بوده و جنبه­ی بلاغی آن از جمله موارد اعجاز زبانی آن به شمار می­آید، اهمیت این مسأله را روشن می­سازد. اثبات بلاغت قرآن کریم با بررسی این آرایه برای نشان­دادن زیبایی وبخشی از وجوه اعجاز قرآن کریم وعمق بخشیدن به فهم کلام وحی الهی، با بیان اسرار و اغراض بلاغی مورد نظر خداوند در به کار بردن آن، از اهداف این پژوهش هست که تلاش شده­است با روش توصیفی- تحلیلی واز طریق ذکر نمونه­هایی از ده جزء میانی قرآن کریم و نیز نمودازی آماری  به آن دست یابیم. اشاره به فراوانی ومیزان کاربرد این آرایه برای اثبات تاثیر کارآمدی آن در جهت نشان دادن وتثیبت بلاغت قرآن کریم وتقسیم­بندی این آرایه بر چهار وجه مذکور از مهم­ترین مشخصه­های این پژوهش است. رویارویی با عناد وناسازگاری مخالفان پیامبر اکرم (ص) مبنی بر خواسته­هاو بهانه­هایی غیر قابل قبول برای نپذیرفتن ربوبیت خداوند متعال ورسالت رسول اکرم (ص)،از جمله دلایل به کاربردن آرایه ادبی اسلوب حکیم است .